Вопрос:

Мен, бұрындары өте ашық,үнемі сөйлесіп,күліп жүретін қыз болатынмын.Сыныптағылармен де жақсы сөйлесетінмін. Олар бір нәрсе дұрыс айтпағанда(боғауыз сөз,т.б.) үнемі жөндеп отыратынмын.Сөйтіп оьар мені тым правильный санап кетті.Бірақ,сондай едім.Байқасам,уже темаларына қосыла алмай қалдым.Сосын ойладым,қойшы не десе де үндемей отыра берейінші,әйтпесе бөлек қалып кетемін деп.Осылай өзімнен-өзім көп сзйлемейтін қызға айналып кеттім.Осыдан кетті өзіме сенімсіздік, мен бірнәрсе айтсам ешкім тыңдамай қоятын сияқты,қызық емас болып қалатын сияқты.Бұл менде шамамен12-13 жаста басталды.Соны әле де жеңе алмай жүрмін.Өзім жалғыз болғанда ойыма "Мен ақылдымын,отличницамын,әдемімін ғой"деген ойлар келеді де. Содан адамдар арасына барсам,бір жерім не то болып тұрғандай болады.Бұл мүмкін самооценкадан.Бірақ,мен бұл туралы оқи беріп те, ойлай беріп те шаршадым.Отличница болғандықтан,білген білімімді ,білгенімді айтудан мүлдем қиналмаймын. Жәй ғана адамдармен сөйлесуде қиналамын.Бірақ , бұл переходной возрасттан ба деп те ойлаймын. Кейде ,сол баяғыда адамдардың ойына үлкен мән беріп қойған соң, содан шыға алмай қалған шығармын деп түсінемін.Сұрақ: бұл сезімнен қалай арылуға болады? Компанияға қалай сіңісіп, адамдармен еркін араласуға болады?

Ответы:

• Пока никто не ответил на вопрос.